روز نوشت سفر

«. . . در گذر زندگی گاه انسان شکست را باور می کند ، گاه فرو پاشی اعتماد ، گاه پشیمان از تجربه یک ارتباط می شود . . . . درد ناک تر آن است که این تجارب تلخ موجب تجربه وشناخت بهتر از زندگی نمی شود ، بلکه بهانه محکم دست شستن از آن را فراهم می کند . . . مردن تنها نفس نکشیدن و فقدان آثار حیات نیست . . . بد ترین مرگ زیستن عادت واریست که شباهتی به زندگی ندارد . . . . » خواندن این نوشته ها من رو یاد همراه نیم راهی انداخت که سخت سعی می کرد خودش را به جای دیگران مجازات کند . . . چشم بر زندگی به بندد همه چیز را در اینجا از پیش بی حاصل بداند . . . . کاش باورمان باشد هیچ راهی غیرزیستن عاشقانه برای دهن کجی در مقابل فشار محدود کننده گان حیات نیست 

هم پای سکوت

 

لب هایت را همان جا بگذار

بیا تا شب را قدم بزنیم

تنت راروی تخت عریان رهاکن

امشب دلم پای همدلی می خواهد

شاید بارانی نباشد

شاید نه باد و نه سرما

دلم هوس یک فنجون دست گرم بی ریا کرده

اردیبهشت 92 گلبن
 

 

سفر نامه

سرم هوایی شده بود و پایم مسافر . . . به خودم که آمدم وسط حیاط خانه پدری بودم و بارون ریزو تند .اینجا بوی بارونش انکار با همه جا فرق داره ، آمیخته ای از عطر نارنج و بوی خاک. . . دلم کمی سادگی و سکوت زیر ترنم سه تارمی خواست که نشد آمدنم پنهان به ماند و همین موجب توفیقی اجباری شد برای دیدن . . . .آدمها را باید در عبور زمان شناخت ، خیلی ها اونی که می گویند ونشان می دهند نیستند . . . . شاید خود من هم جزو همین گروه باشم، اماگاهی وقتها با بودن کنارخیلی ها حس درد می کنم به جای لذت. . . شعر می خوانم . . . حرفهای واقعی می زنم و می شنوم ولی هیچ لذتی در آن نیست . . . باخودم می گویم اصلا اینجا چه می کنم ؟ چراسکوت نمی کنم ؟ واقعا حس مرا از شعر چه می دانند ؟. . . . ولی نه انگار این بودن برای حالم لازم است درست مثل تب و درد ومستی وبی اختیاری تاازحال خوش و داشته های دراختیار لذت بیشتری ببری. .  . . تا باعث شود قدر بودن در خانه و تنهایی لذت کافه بلوط و رفتن میان رهگذران بی تفاوت شهر را بیشتر بدانم

واقعیت مجازی

و. . . حالا من اینجا
میون این همه مدعی
همون ادعای همیشگی
همون آشنایی همون عاشقی
دور از همه واقعی ها
میان واقعی های مجازی
زل زده ام
به خودم  ، به تو ، به دلم ،
به کلماتی که کمتر کسی
واقعیت آن را حس می کند

سفر

شعری از دوست مهربانم «سید محمد مرکبیان» خواندم حسی مشترک مرا وادار به این نوشته کرد

سفر

این بار ؛ در این سفردلم لرزید ...

سفر را باسفره دلم می رفتم

دلم لرزید و تنگ شد

تنگ شد و گرفت

دلم از آدم های بی معرفت خاطره ساز

دلم از نگاه های غلط توهم دار

دلم از نوازش های پُر ترحم 

دلم از پرمفهومهای بی معنی

دلم از رفتن عزیزانم

دلم از تنهایی آدمها

دلم از تن خواهی آدمها

دلم از بی کسی ام

گرفت و گرفت وگرفت

و تنگ شد گلوی زنده زندگی کردنم

دی 92   گلبن
 

سکوت پرصدا

وقتی حس خیسی دستانت را

باد در گوشم نجوامی کند

وقتی هر سایه رهگذری

یادت را به خاطرم صدا می کند

وقتی حتی قابهای خالی

سایه بودنت را نگاه می کند

تن و دلم مقصر نیست

وقتی به هرسایه نجوامیکند

بهمن 91  گلبن
 

نوای باران

دیوانه ام می کنی ،

وقتی که باصدای بغضم می آیی

بیا باران با نم چشمم برویم

همه چشمها پشت پنجره

خسته اند از انتظار تنهایی

این سکوت تن های  خسته

 پشت به پنجره تارکارتونک

داغ اعتمادهای خیس

کاش این ترنم روی بام

هیچ خاطره ویادی را

صدا نمی کرد

مهر 90 گلبن
 

مهتاب

مهتاب امشب
اسیر چشم من است
بی خواب شده از این نگاه منتظر
اسیر ،گرفتاردر برکه تنهایی شبم
میان اتاق محقری که حتی
تنهایی هم از آن به ستوه آمده
مهتاب امشب
اسیر در قاب پنجره هست من

گلبن

سفر به بهشت

چای در جنگل

باغ پدری

کلبه جنگل بان

کما

چشم باز کنم . . . .

شاید هیچ چشمی منتظر نباشد

شاید هیچ قلبی عاشق نباشد

سرم، پُر از تصویرِ دستانت به وقتِ ترک کردن

دلم شورزار ماندن در این زخم زدن

نفسی که سخت بیرون می شود

مانده برسر دوراهی. . . . .

دستانی که برسینه ام طبل می زند

همسفران قدیم . . . . هم ذهن های بی شمار

غرق در خون آبه. . .  فریاد . . . شوک. . .

سقوط میان جسمی نمناک. . . .

حس دست لرزانی خیس. . . .

فریاد شوق . . . . برگشت

آبان92  گلبن