از پنجره ای که روبه حنجره باز است
خیابانی بن بستی برای فریاد گشوده اند
آن گوشه دست فروشی باورهایم را
به نصف قیمت عمر حراج کرد
به شیشه کافه روبرو برکاغذ
یک فنجان تنهایی داغ را
به قیمت حرفی عاشقانه می ده
بر پنچره ای که به روبه حنجره باز است
من قلب چاک چاکم را سواربر
قطارِخیال وخاطر می کنم
مسافرست امشب به سوی تنهایی
ایستگاه آخر نزدیک
میگه : چاره چیه انتخاب غلط رو باید تاوان داد باید که سوخت و ساخت !!
میگم:انسان برای زنده زندگی کردن آفریده شده و عاشقی نه برای سوختن و ساختن
میگه : نمیشه یک عمر ساخته رو یک شبه خراب کرد
می گم :قرار نیست چیزی خراب کنیم فقط راه مان را جدامی کنیم
میگه : آخه دیگه عمری گذشته و ازنو ساختن سخته
میگم : هیچ کس نمی داند کی کجا به آخر خط زندگی می رسد اما انسان باید که تا زنده است زیبا و زنده زندگی کند آزادانه و عاشقانه بدو را زوحشت اختناق و بعض هاتی گلوگیر
زندگی کردن وظیفه نیست تحمیل این و تحمل آن نیست زندگی را باید در هر لحظه به زیبایی سرود
جان جانانم
بیا کنار همان قرار بی قراری ها
به من تکیه کن ، دلم باتوست
برایم قهوه بریز از دلهرهِ ترس فردا
تلخ است ، دلتنگی ِتنهایی
بیا با عشق ما شویم
بیا تا ما به جنگ نباید ها برویم
