از پینه های پایِ همراهیم شرمنده شدم
که هربار دلش را شاد کردم با توهمی
"این دیگر مثل بقیه نیست"
کاش بازوانم زیرسرت جا نمی ماند
یا که سینه ام فراموش می کرد وزن وجحم
سری که به سرسری رویش قرار گرفت
از این خاطره هاشاید دلم ققنوس شده
هربار آتش رفتنی و از خاکستر آن تولدی دیگر
وقتی باران میآید. . .
وتو کنار پنجره با آن سیگارروشن
چشمان نم دارم مرا بازبیاد داری هنوز؟
هیچ نمی دانم هنوز
سر سرمستی من یادت هست؟
عاشقی ها بی کسی دلواپسی
هیچ نمیدانم هنوز
ازمیان روشن و خاموش شدن سیگارت
یاد من دردلت هست هنوز؟
دیشب درمیان ناباوری هایم
هیچ بودن این حیات راباورکردم
وگلدان حسن یوسف بیصدا وارام
به مرگ خود لبخند زد
میان هیاهوی سیگارهای ممتد
وحلقه های دودی که محو میشد
همانند همه مفهوم های تکراری
همانند همه باورهایی که باور نشد
روح زه شاخه جسم پرید
و سفرکرد به سالهای پیش
به سرزمین پهناور که ؛
آرش، به کمان اقتدار مرزش را نشانه رفت
سری به کاوه و درفش کاویانی. . .
به سهراب، که نوش داروبه موقع نرسید
به بوستان ، مدینهِ فاضلهِ سعدی
به رندشیراز، غرق در غوغای عطر بهارنارنج ها
روح خسته پا، از نیمه راه برگشت
تهی بود و افسون
و زیرلب گفت : بزکنمیر بهارمیاد . . . . .
بلوط«شیوار»
داغ بر دل دنیا نهاد و رفت
آن که با تیغ خصم درگلو سیراب شد
مردی و مردانگی بنیان نهاد
آنکه جان تشنه را درفرات برجان خرید
بیدق ظالم ستیزش سرخ ماند تاابد
آنکه در راه معشوق سر سر نیزه کرد
