این روزها . . . این ساعت از روز
حتی . . . . آن تصویر آیینه
که نگاهم می کند
توی چین های صورتم انگار
به دنبال کوچه باغ های گمشده
همان نشانی های آشنای ذهنم
حیران می شود. . . . سردرگم نیافتن
چه زود سرشانه های خیس
میان هیاهوی دنیا و مجازی اش
افسانه ای شد پر افسون
همین کوچه ها
همین شهر پر شلوغ
عابرش لب به لبخند داشت
دل به سرود وگرم مهر
و
هیچ دلی را درکوچه هانمیبردند
برای دسربعد شام تنهایی
ومشت شان مهربانی پنهان بود
انقدر پنهان که برای هرخسته پیدا بود
برای رفتن از پی هوسی
هیچ کسی خنجری از پشت
در دست نداشت
توی همین کوچه ها
توی همی شهر شلوغ
