دلم،  هوایی می شود

وقتی گاه وبی گاه

سرش به پنجره یاد ها

می خورد و دوباره

همان سرگیجه بویت

همان حس غریب قفس

همان درد تنهایی

میان این همه تن بی سر

انوشه گلبن   **