دل واژه

دلم را به جا رختی اویختم 

وشانه های تنهاییم را درآغوش گرفتم

زنوانم این بهترین همراه هم پایم

هنوز تاب می آور بعد رفتن

کاش چشمانت مرا ندیده بود

یاکه هنوز همه دنیایم تنهایی بود

کاش عاشقی یاد م نمی ماند   

یاکه کسی  عشق  رانشانم نداده بود

 کاش هزاران کاش در تن ها نبود  

انوشه گلبن**

شاید امشب یا دگرشب یاسحر

شاید امشب یادگرشب یا سحر

ازمیان کوچه باغهای شهرمن

نرم نرمک بغلی پریاسمن

شایدهم سنبل لاله یاکه یاس

دست افشان پای کوبان همچوباد

خنده برلب سویم آید با آغوش باز

تنگ می گیرم من اورا دربغل

سخت می بویم مش سخت سخت

گراجل صبر مرا مهلت دهد

یابد اندیشان امانش را دهند

نیک می دانم که او عاقبت

شاید امشب یا دگرشب یاسحر

عطر مهرش پرشود در خانه ام

عاشقی را زنده سازد در جان وتن

آذر92 گلبن

باغچه امید

کاش می شد کاش های دلم رو

توی باغچه امید کاشت

کاش می شد قطره های اشگ را

پایه آن گل بوته ها جاری ساخت

کاش نگاه شوخ و مست تو

یک دمی مهمان ماشود

کاشی گل بوته های کاش ها

دیگرامشب سبز و بازشود

اردیبهشت80 گلبن

شبنم دیده

حیف از این دل که از جنس حریر

حیف از این دل که از جنس بلور

حیف از این دل که لطیف است

همچون عطر یاسِ بهاری

به غمی یابه تلنگر یاکه اشک

شود حتی کمی آزرده

شود حتی کمی کدر

شهریور   92  گلبن

 

   

حاشای بی اعتبار

خاطرات  را برایت یاداورشدم

شاید همه انها کشک باشد

کشک. . . . گفتی؟ باورهم داری؟

چه می شود وقتی همه چیز کشک شد

کاش رشته های پیوند گذشته ها

یاکه سبزی روزهای سربرشانه سودن

یاکه نه. . . بوی همان لذت پناه سیر

پناه به آغوشی که هم آغوشی نمی داند

کاش مزه آش این سالهای عمر

سیرت نمی کرد اسیر داغها

آبان 92  گلبن

 

عهد شکن

حوصله های تنهاییم سر میرود

وقتی نبودنهایت دیر می شود ودور

ورنگ می دهد غصه هایم ،. . . دم میکشد

میان استکانی که ،  لبریز از بی کسی ست

من  همه عشق سرایی هایت راکه

میان کاغذ سیگارم ریخته ام

دود می کنم . .

چه طعمی دارد بعد آن استکان چای جدایی

ومدام به قلبم قول می دهم

 این دیگر آخرین است

افسوس که هربار به بهانه ای

عهد می شکنم ، وباز

همان چای و همان سیگار

بهمن91  گلبن

کاش های پنهانی

کاش من هم مثل تو

کلاهی ازجنس بی تفاوتی

برسر دلم می کشیدم

نگاهت در قاب خیس امروز

فردا چه راحت می رقصد

شاید این فردا ، شاید

بهانه رفتن امروز باشد

کاش فردا مثل امروز نبود

کاش فردا بوی نم چشم نداشت

خرداد92 گلبن
 

پناه بی پناهی

ازشانه هایم چتر می سازم

تا لایق شبنم گونهایت شود

 به استقامت و پایداری سرو

پیوندی ابدی خواهم زد تا

قرار بی قراری تنهائی هاشود

و

آغوشم را ؛ خالی از هرگونه

هرزگی تن خواهی ،گرم از اعتماد   

برای پناه دل بی پناه وسری بی قرار

و سینه ام را

گورستانی برای زخم ها و زخمه ها

وچشمانم را در پنهان ترین پناه

پنهان . . .

گلبن  دی92

بودن با تو

کاش شبنم سحرگاه بودم
برگل رویت می نشستم
یا نسیم صبحگاهی
شانه برمویت میکشیدم
کاش پروانه بودم
روی شانه ات میآرمیدم
یاکه چو قطره باران
بوسه بارانت می نمودم
کاش می شد بود باتو
کاش می شد بود با تو

گلبن

غروب دست تو

دستت که از آسمان ذهنم غروب کرد

حسرت همه باریدن چشم به دلم رسوب کرد

انگار گِل لگد می کرد کلامم

وهیچ رد گِلی به دیوار خاطرت نیست

دستت که از آسمانِ ذهنم غروب کرد

فهم اعتماد همدلی به شب رسید

انگار آن همه عاشقی و صداقتم

در تو مفهومی غیر تن خواهی نداشت

گلبن