دلم را به جا رختی اویختم
وشانه های تنهاییم را درآغوش گرفتم
زنوانم این بهترین همراه هم پایم
هنوز تاب می آور بعد رفتن
کاش چشمانت مرا ندیده بود
یاکه هنوز همه دنیایم تنهایی بود
کاش عاشقی یاد م نمی ماند
یاکه کسی عشق رانشانم نداده بود
کاش هزاران کاش در تن ها نبود
انوشه گلبن**
