وقتی زبان جامی ماند از بیان
وهمه مفهوم لغت نامه دهخدا
حتی همه واژه های کهنه کتاب عاشقانه
جامانده در قفسه کتابخانه بزرگ شهر ها
عاجزمی شوند از بیان حس میان من و تو
کاش مهمان چشمانت می شدم بی توهم
با فنجانی لبخند و خیره در نگاهت
تنها قلبهای اشنا با عاشقی
با چشمانی زولال حرف می زنند
آنقدر به این‌سو نیامدی
تا از سیلاب بهارۀ عمر تو
رودخانه عریض‌تر شد
بعد از ماه‌گرفتگی، حتی
از روشنیِ شب‌های شعر
از وعدۀ دیدار گریختی
من ماندم و چهره‌های بیگانه
و عاشقانی
که درسایۀ افراها یکدیگر را می‌بوسند
در آن‌طرفِ رود،
تو کم‌رنگ شدی
همراه گوزن‌ها، مارال‌ها، سبزقباها،
و سنت کوچ
در جان تو اوج گرفت
#محمدعلی_سپانلو
حتما باید زن باشد تا عشق
همان عشق باشد ونه هوس
درست مثل الزام وجود رودخانه
برای حیات دنیا وماهی و دریا
باید که باشد تاحیات واقعی
از نوازش سرانگشت او
جاری بماند
وتو
بهتراز هرکس میدانی که چرا
گناه سیب به گردن حوا ماند
دستان خیس من را بگیر
من ازمیان باران حادثه
دیوانگیِ روح سرکش را
اسیر چشمانت میخواهم
دل به دریای عشق سپرده ام
شاید درکاوش اعماق این راز
مروارید شود جسم من و
صدفِ قلبت هم آغوش مرواید
ٰٰ
خاطره. . . .
این بدترین هیزم تر،تنور زندگی. . .
حتی اگر به آتش بکشی.....
دوداش چشمانترا بارانی می کند
و
خاکسترش همه موهایت را سفید
کاکتوس شدنم تصادفی نبود از میان همه گلهای رنگا رنگ
بی آن که خود بخواهم بی آنکه محصولغرورباشد
این رد زخم نا مردمی نقاب دارانی ست ازجنس آدم
که به نام عشق به یادگار گاه برتن روح
گاه بردل ایام ، گاه برتن خاطره
ازبودن برای بیکسی ماندو رفتن
اما نرفت .....
وپای در گلدان باورهایم
ناشنیده کلام از چشمم
به جای ماندم
میان باغی که کسی کاکتوس نمی خواهد
