عاشقانه صدایم کن
در دیدگان مهتاب نگاهم کن
واز میان آن راه شیری
که به سرزمین شیدایی میرسد
عاشقانه هایم را زمزمه کن
چشمانم چراغی می شود در راهت
وتو آرام از کوچه باغ عاشقی
به دیار عشق های ماندگار
سفری را از میان باغ شقایق
باقاصدکهای خیال عاشقی
آغاز خواهی کرد . . با نوای از دل نوازی . . .
از راه که میرسی .نفس هایت اشناست
و تنت بوی شبنم یاس میدهد
این دیار همه رسم شیدایی میدانند
اسفند 90 گلبن
سپیدارهایی که شکست از قحطی مهر
سیگارهایی که دودش برون نشد
شبهایی که به انتظار ماند. . .
دستی که بی توقع تهی ماند
کوچه باغی که تنهارها شد
و
خاطرات عبورازمیان پارک
از روی پل . . .
انتظارکشیدن روی نیمکت های مترو
کاش این همه رویا بود
دی92 گلبن
چه خوب شد که تو
نمی توانی سینه ایم را
از شکاف پیرهن تنم
نگاه کنی . . .
چه خوب شد که
حدو اندازه درد
ته نشین شده در انسان را
هرگز نمی شود دید
زخم ضربه ها
درد رفتن ها از روی
شکسته های اعتماد و باور
چه خوب شد که
درهیچ کلام و واژه ای
جای نمیگیرد این ته نشین ها
باورت شود بیرون از این تن مجروح
و این ذهن طوفانی هیچکس و هیچ کجا
هیچ خبری نیست
و . . . .
کلاغ جار چی خبرش اشتباه بود
بیرون از خودت و خانه دلت همه می روند
و هیچکس نیست ، افسانه شد همه بودنها
نبودن ها، قصه امروز من وتوست
که همه سکوتی ست، پراز فریاد
وهمه فریبی ، پر از رنگهای گیج و مات
هیچ کس حتی خودش راهم باور ندارد
چهره ام رو نقاشی کردم
رنگ های شاد و خندان
ببین درست مثل صورتک تلخک
وتو . .
هی درون دلم بالا و پائین
دنبال راهی برای رفتن
کاش از توقوی تر بودم
بغض جاری چشم شدی
بر فراز گونه های تبدار
وچه آرام رنگهای صورتکم را
فرو ریختی آرام آرام
به امید دستانی که نبود
وبعد . .
تنها این من ماندم و
رسوایی آن همه غرور
برای من هیچم سخت نیست
من که همیشه جایم هست
تا نبودن دیگری
منکه چمدان خاطرهایم
پشت درب فراموشی ست
کنار آمدن باقاب خالی اتاق
نشستن در سکوت تنهایی مهتاب
خط خوردن اسمهای داده شده
که نشانی حدودم رانشان زده
سخت نیست
برای من که سنگفرش
کوچه های رفاقت دیروز
رد پای همراه دیگرت شده
سخت نیست نبودن میان تن ها
پشیمان شدن کفشهایم
از این پاشدنهای بی حاصل
راه آمدن با هرپایی
که عاقبت هم پایش نشد
پشیمان شدن این دست پوشها
از این گرم داشتن دستی بیهوده
وقتی دستها فقط تاعبور از سرما
همسفردستی بود
تنهایی هایم را
توی فنجون چای
حل می کنم
گوشه پرت یک کافه
یا شاید
توی هجوم این رفتن و آمدن ، مترو
بین این و آن خاطره و یاد
پشت این میز و توی اون پارک
سر می کشم. . . .
شاید دلم گرم شود
شاید حواس عاشقیم پرت شود
من . . ، تنهایی هایم را . . .
تنها ، سر می کشم
چقدر آروم و ساده
می شه یک گوشه این شهر شلوغ
گم شد میان آدمها
میان این و آن رهگذر تنها
وسط این همه آهن و دود و فریاد
گوشه دنج وخلوت از دنیا
فارغ از این هیاهوی بلند
ساده ، دوراز فشار زمان
بی هراس از رفتن پرشتاب
همنشین بنفشه روی تراس
درکنارت، شمدانی ،حسن یوسف ، قهوه داغ
هم ره مردمی عاشق وپاک
ساده ، کمی طعم زندگی ناب
ساده کمی خلوت کرد
ساده بود ، با این همه پر مهر وصفا
ریز سقف این شهر شلوغ
گوشه دنج وخلوتی از دنیا
بی خیال شده ام. . .
اینجا هیچ کس از کسی
برای اشگها دلیل نمی خواهد
وتو می دانی دیگر
هیچ چیز سکوتم را نمی شکند
ودلم دیگر از وحشت
رفتن ها . . . زخم زدنها
کابوس نخواهد دید
اینجا دیار تنهایی ست
به دوراز تن هایی که
لبخند به لب. . . . خنجرت میزنند
