ازخیلی پیش به من ذل زده
به همه حس وهمه زندگیم
حالا هم همه جا با منه . .
تصویری مثل همه مردم شهر
تو نگاهش یک حس مشترک . . .
وقتی به من لبخند میزنه
کلاه بدست . . .
توی آیینه خیره به من
سلام. . . . سایه شما م. . . . تنهایی هاتم
حکم ابدی شما . . .
به جرم اعتمادی داشتی
از کجا باید می دانست
وقتی که دلم عاشقی می کند
این رهگذر است و آن یکی مسافری خسته
این تن فروش است وآن مدعی بی درد
وقتی سیمِ دید چشمانم
به درون حسِ قلبم ،متصل می شد
از کجا باید می دانست
دیدن را با هیچ قفس دودی
نمی توان مسدود کرد
از کجا باید می دانستم
پشت این صورتک های رنگ وارنگ
حسی نیست ،قلبی نیست ،
از کجا باید می دانست
این هیاهوی و آن فریاد های نمناک
حیلتی ست ، فقط برای تنها نبودن
از جاده پرغبار ایام دور
دوباره بوی سیب می آید
مسافری از دشت بلا
شرم سارش همه باران وآب. . .
که از نسیم رهگذرش بوی یاس به هواست
قصهِ عاشق تشنه لب ، برلب فرات. . . .
تشنه لب گلویی خون آلود
آوای سنج وفریاد طبل نا لهِ عمو عمو . . .
دوباره دل به حسرت وماتم نشست
دوباره رخت عزا شد. . .چشم خون بار
برای خاطر داغ ِ مادرپهلو بدست
دست به سینه زد ضرب و هم بسر. .. . .
میان این یادو آن غوغا و اسپند ودود
صدای یا منقتم مولا،کجایی؟ . . . بیا
کاش می شد. . .
آرام و بی صدا
وقتی مقابلت هستم ،کمی سکوت
مهمانم کنی
کاش می شد . .
وقتی از سر دلتنگی
نگاه به غبارت میکنم
خاطرات سرد روزهای دیر
درچهره ت نبود
کاش باورم بود
این تصویر چاک چاکِ صورتِ تو
همه زندگی من است
نه چهرهِ تو
گاهی آنجا که نشسته ای. .
کور سویِ شمع یادم را
به چلچله ها تعارف کن
کس چه می داند . . .
شاید
عاشق شد و پائیز به لانه اش برگشت
از کوچه کوچه خاطره ها . . .
تو کجا باشتاب دور می شوی
یک نفس کنار سپیدار بمان
هنوز برگ برگِ بودن سبز است
شاید باد پائیز در راه باشد . . شاید
هنوز برای پا گریز بودن زودست
وقتی باران پائیز می بارد
وتو آنجا، لب پنجره
با همان سیگارروشن به لب
چشم نم دارم را ، دل پر رنجم را
که بدست سبزتو باورداشت
یاد داری هنوز ؟
هیچ نمی دانم هنوز!
سر سرمستی من یادت هست؟
عاشقی ها، بی کسی ،دلواپسی
هیچ نمیدانم هنوز
ازمیان روشن و خاموشیِ سیگارت
یادِ من دردل تو، هست هنوز؟
کسی رو، دیگه پشتِ ذهنم ندارم
حالا دیگه چه فرقی میکنه لخت بگی یا با چادر
وقتی هیچ کسی هوش نداره که گوش نداره
وحشتی از دیوارو موش و فراموشی نیست
مرا به چشم واژه هایم نگاه کن
آنگاه که حس هایم
از پشت پنجره تنهایی تو
به دنیای نم دار چشمانت
پل می زند تا سیلاب شور
تن گونه ات را با خود نبرد
مرا به چشم بودن نگاه کن
مرا امان باریدن بده
تا دیگر هرکسی نا کسانه
رد دردم را ناخنک وارمزه مزه نکند
مرا میان تلخی خط خطی هایم
از میان آنچه گاه فریاد می شود
بی صدا دردی خط خطی . . . .
زخمی عمیق برسینه کاغذ
از این امید ها که بی دلیل ناامید می شود
مرا از پشت آنچه نگاه میکنی
مرا از بعد همه دیدن هایت
نگاه کن
کاش باورت می شد خواستن من
نان سفره دست تنگیِ من نیست
که سیرت نمی کنه.. . صوری نیست
نه ، زوری هم که نیست
خواستن باید که اشتهایش باشد
