پاک چون شبنم وباران بهار
پرزاحساس چون مهرمادران
هم چوآهو پراز زیبایی
دخت آزاده ایرانی
چون شقایق مظهر حیا
الهام تو عشق و بقا
یاس است ز بوی بهشت
لیلا شدوسیده شهرعشق
ازگل زیباترگلپری
پگاه و سحرو نازنین
مریم این آن الهه لطف
مهربان دخت های باغ وطن
روزتان باد گرامی نازنین
بهترین گلهای بوستان ایران زمین
کسی چه میداند که من ، تو، ما
خود تاجریم در بازارمکاره زندگی
کسی چه میداند متاع چه کسی
بی ریا و تزویر است
وهیچ کس نخواهد پرسید
قصد و نیت ترا
از این تجارت گذر عمر
چه تار و تاریک است
روزو شبِ عبور اجباری
از خیابانی با نام زندگی!!
دیگر حتی آیینه هم مرا
به یاد نمی آورد ، از میان یاد ها
وهی شل می شود گره های
نیم بند به بند کفش بودن
دستانم چون پیچک، زنده بودن را
چنگ می زند ولبانم هر روزش را
با پک های محکم به آتش میکشد
تاشب ، . . . . .
شاید فردا این چنین نباشد . . .
وباز روز سوخته ماندمیان جاسیگاری . .
وشبی دیگر درحسرت فردا
ای آشنا ، ای هم راه ، ای هم سفر ،
ای همدل ، ای هم راز ، ای مهربان
دستانت را که از نم تنهایی خیس است
به دستان هم درد من بسپار
تا شانه هایمان از سر صدق
گواه شبنم های دیده مان باشد
ودراین هیاهوی تن خواهی
بگذار آغوشمان پناه بی پناهی ما
چشمها واگوی کلام های نگفته
ولبهایمان سیراب از راز های درون
گناه نیست عاشقی
وقتی پناه بی پناهی است
به چشمانم نگاه کن
دریایی است ،گاه مه گرفته
گاه طوفانیست ، گاه پرباران
گاه پرموج ، گاه عاصی وبی فروغ
تو برآن بتاب. . .
تا آبی آرامش کلامت
تا ساحل بیکران ، جاودان بماند
به چشمانم نگاه کن. .
من چشمانم را بازلالی شبنم
به همه احساس درونم پیوند زده ام
خیره در نگاهم بمان
چشمانم دروغ را نمی شناسد
منِ جامانده به راه عاشقی
واماندی دل وسرگشتگی
سنگ سنگ جاده اشناست
لیک پای امید خسته زنیرنگ آدمهاست
من جامانده از گفتن لبریز
گوش اعتمادکسی ، بدهکار نیست
دستانم چون ساقه پیچک
افسوس تکیه گاه وهمدلی نیست
باغبانی شوریده بودم که
سفر عمر مرا
مسافر کاروان عاشقی کرد
سفری در جاده ای پراز ادعا
پر از رنگ و ریا ، پرفریب . . . .
پر از هرزه گیاه وهرزگی
چه خوش گل است و دل فریب
چه دردی دارد تیغ زهرش
افسوس که دیگر هیچ کس
از پس این هرزه گیاه
رنگ بوته عاشقی را نخواهد دید
هیچ کس چه اهمیتی میدهد
بعد عمر ی بودن سایه وار
در کنار نبودنها ومجازی بودنها
چمدانی لبریز خاطره را
کجای مسافر خانه گذر زندگی
پشت کدام واژه نگفته
توی عمق مفهوم چه شعری
پنهان از چشم تنهایی
همچون روحی سرگردان
چپانده باشی
هیچ کس چه اهمیتی میدهد
به بی صدا باز و بسته شدن
وبلاگ و سایت و ایمیل. . . .
ازپی کلامی برای همراهی
قدیما ، بچه گی ها یادش بخیر
بادبادک ، گل فرفره یادش بخیر
بازی ها ، چرخ وفلک ، چشم گذشتن ها
آواز دورگرد ، منتری ها یادش بخیر
یاد اون قهر هاو آشتی ها
یاد خونه بازی ، خوردنی ها
یاد ساده گی های بی دروغ
خونهِ از چادر مادر، قهقه ها
یاد کوچه باغ ها و آب روان
کوچه های پر فروغ ، دلهای مهربون
قدیما ، بچه گی ها یادش بخیر
باورم نمی شود از پس این هیاهو
میان این خاطره های تار عنکبوتی
دلم هنوز به گرمی کورسویی
شاید خیلی خیلی دور
امید به دستی همدست
به پایی همراه ، دلی ساده
دل خسته دارد می طپد
