در این زمانه بی های و هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست
چگونه شرح دهم لحظه لحظه خود را
برای این همه ناباور خیال پرست؟
به شب نشینی خرچنگ های مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال پرست
رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند
به پای هرزه علفهای باغ کال پرست
رسیده ام به کمالی که جز اناالحق نیست
کمال دار برای من کمال پرست
هنوز زنده ام و زنده بودنم خاری ست
به چشم تنگی نا مردم زوال پرست
"محمد علی بهمنی"
دلبستگی ریشه در همه‌ی وجودِ معشوق دارد. تُنِ صدایش که بیشتر وقت ها به آن عادت کرده ای و کافی ست مغزت سکوت کند تا اوج وُ فرودهاش را لمس کنی. حرکتِ ظریف انگشتانش به هنگامِ گوش دادنِ موسیقیِ دلخواهش. نگاهش که تو را در جهان زیباتر می کند. تحملِ شانه هاش. آخرین تصویر از آن فاجعه. اولین تصویر از نخستین دیدار. شکلِ مهربانِ آرزو کردن به وقتِ سرخوشی.
ریشه ی دلبستگی که به جهان می رسد، شورِ باز پیش رفتن وُ نیفتادن در پاهایت بیدار می شود. دلبستگی را بد نام کرده اند وگرنه دوست داشتن و دوست داشته شدن به حتم فاصله ها را پُر نکند انسان ها را به هم نزدیک می کند.
| ،سیدمحمد مرکبیان |
باید زل بزنی
به مردمان چشم ها
سکوت کنی
فکر نکنی
و بگذاری حرفی از آنها سر ریز کند بر وجودت...
چشم هایم لال می میرند
وقتی چشم دیدنشان را نداری
+ مهدیه لطیفی+
از کنار هم رَد نمی شویم
فقط
در خلوت هامان چیزی را خاک می کنیم
تا ادامه ای برای رفتن داشته باشیم
باید با هم تقسیم کنیم
همان یک ذره ای که از ما در جهان مان پیداست
دغدغه هایی که به کار نمی آیند
تا فریاد بزنی:
ایستاده ام یا دویده ام.
آنها که می مانند وُ
آنهایی که می گذرند
فقط خودت خواهی فهمید
تنها ایستاده بودی یا تنها رفته ای.
«سیدمحمد مرکبیان»
نه حرفی که فهمیده شود
نه شعری که متنِ حرف را رسانده باشد
انسانِ رنجور
انسانِ بی حوصله از گفتن وُ سُرودن
بی خبر است
زخم تا دهان باز نکند
زبانِ شعر وُ دهانِ انسان بسته می ماند
ای کاش
تسلای خاطرمان را از گوشه ی لب هاشان گرفته بودیم
برای خوابی که شکسته پشتِ میز
برای به صبح رساندنِ شب
در قعرِ تاریکیِ پنجره
به هنگامِ مرورِ فردا
صدا می زنی " به دادم برس"
وَ آخرین نجات دهنده را
بی خواب می کنی.
|سیدمحمد مرکبیان|
به جای اینکه در شبهای من خورشید بگذارید
فقط مرزی میان باور و تردید بگذارید
اگر چه چشم هایم کور شد مانند صدف
به جای قطره های اشگ ، مروارید بگذارید
همیشه باد در سر دارم و همزاد مجنونم
به جای باد ، درفرهنگِ عاشق بید بگذارید
همین که عشق من شد سکه یک پول این مردم
مرا بر سفره های هفت سین عید بگذارید
خیالی نیست ، دیگر دردهایم را نمی گویم
به روی دردهای کهنه ام تشدید بگذارید
ببخشیدم ! برای اینکه بخشش از بزرگان است
خطا های مرا پای خطای دید بگذارید
گرفته نا امیدی کل دنیای مرا ، ای کاش
شما آن را به نام کوچکم «امید» بگذارید
«امید صباغ نو»
دروغِ آفتاب را
درخت فاش می کند
به نازکیِ ملافه ای خاکستری
بر تنِ بی حرفِ زمین.
|سیدمحمد مرکبیان
آری، آری، زندگی زیباست.
زندگی آتش گهی دیرنده پابرجاست.
گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست.
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.
شادروان ساوش کسرایی
کفگیر حالم به ته دیگ خورده است
صدایش کمتر از سمفونی کلاسیک نیست
با صدایش چه خوشم این روزها
حالم ارکستر دیگ های خالی است
تو اگر هزاران تو شوی
جام در جام آوری سر خوش نشوم
حالم این روزها با حال تو حال نشود
کفگیر حالم به ته دیگ خورده است
چنگ هایش دو لا و سه لا و به چهار لا رسیده است.
مصطفی آهنگری http://www.zigur.com
به عریانی ِ درخت قسم
روزی
آغوش ِ تو
تن‌پوش ِ من بود ..
--
سیدمحمد مرکبیان
