دلم را به جا رختی اویختم 

وشانه های تنهاییم را درآغوش گرفتم

زانوانم ، این بهترین همراه هم پایی ات

هنوز تاب می آور بعد رفتن

کاش چشمانت مرا ندیده بود

کاش هنوز همه دنیایم تنهایی بود

کاش عاشقی یاد م نمی ماند   

کاش  عشق  رانشانم نمی دادی

 کاش هزاران کاشته عاشقانه ام

درسکوت ؛ بعد رفتن وتنهای ،

گل نمیداد