دیشب که تودر خواب بودی
او میان گور دیگری خفته بود . . . . .
سرد ؛ همچون مر گ
بی امید به اعتماد فردا
با وحشت یافته شدن . .
بی خانمان شدن
دیشب که تو خواب بودی
او . . . . . . . میان مردگان
فریاد میزد . .
همه فراموشی انسانیت وانسان بودنش را
شاید غریب باشد . . .
یا که شاید متهم انتخابِ انگه جامعه
یا که بازنده اعتماد به رویا
یا که شاید هم همان برچسب خورده
ازلذت تحمیلی من وتو
یا که هست باخته ای در فریب این شهر پرنقاب
شاید این میان همه باشند . . . شاید
لیک
انسان بود و بی پناهی اش به گور آمده بود
دیشب که تو زیرسقف و پناهی داشتی
دیگر این گور هم از او دریغ شد
- انوشه گلبن
- چهارشنبه ۸ دی ۹۵
