ستاره زهره

کاش یرای من ،  شاعری می کردی

تک تک احساست را

 باتن واژه های عریان

برلبانت جاری می کردی

گونه ات سرخ از حجب بیان

با تابش عشق در چشم

ومن آهسته از لبت

 شهد می نوشیدم  ، با یوسه ای

می از تو  ،  مستی از من

پناه می شد ، بازوانم

پنهان می شدی

. .. . در آغوشم

**خاتون**

برای خاتون

برایم شعری بخوان
نه با لبانت ، باچشمت بخوان
مرابا نوای عشق آرام
در گوشم بخوان
دستانت را آهسته
پیش بیار
تن پاره پاره قلبم
پرنده ای زخمی ست
به دستان عاشقت
محتاح است

خاتون 3

نازنینم
خیالت راهت ،من اینجا
به هوایت زنده ام
ذهنت رادر آشفتگی
واژه ها یم اسیر نکن
هنوز هیچ وااژه ای
فهم عاشقی ات را ندارد
خاتونم
عاشقانه هایم را به باد می دهی
وقتی نگاهی،کلامی
از تو به یاد م میرسد
وقاصدک بینوا حیران از
بردن کدام حس می شود

برای خاتون

صبح که به کنار آیینه می آیی
به تصویر چشمانت در آیینه نگاه کن
تا مرا از آن میان
مست از میِ ِصبحگاهی
عریان باز یابی
که پای کوبان به سوی
گوشه ای از قلبت
آنجاکه از تلاطم طوفان روزگار
بکر مانده هنوز ، پناه می برد
چشمها و آیینه ها
از مفهوم ریا و دروغ
بی خبرند

خاتون 2

سایه بودنت را از من نگیر
من به هیچ گفتنت محتاحم
وبه آن لبخندی که هر صبحدم
قاصدک به من هدیه میدهد
ومن به یاد لبانت با بوسه
فاصدک را روانه تو میکنم
بیاو کنار پنجره بنشین
قاصدک در راه است

خاتون برای خاتون

در میان آیینه ، چشم من
به دنبال تو میگردد
که دستانت چون پیچک
مرا در بر دارد
چهره در موهایم
پنهان میکنی
تا حجب بوسه هایت
بلرزاند ، هستی مرا

گاهی. .

گاهی برایت حس می شوم  ، گاهی شعر و شعور
گاهی برایت حرف می شوم  ،گاهی تلخ وبی عبور
شاید برایت هم کلام

یا شاید هم نفس
گاهی برایت دور می شوم

گاهی سایه ؛گاهی روح
لیک منم . . . .

درپس همه بودن ها
گاه هیچ می شوم در تو. . . .

گاه فریادی بی صدا

درخت

نزدیک تر بیا ، خوب تماشایم کنی
این خط برسروتن ، رد رهگذریست
به یاد ایام
نزدیک تربیا، تاخوب بشنوی صدایم
این ناله های بی کسی آن فریادخفته در گلو
نزدیک تر بیا ، نزدیک تر
ببین این چین های صورتم
داغ گذر خون دلم ، سیلی اعتماد
زخم فریب ، حسرت و دریغ
نزدیک تر بیا ، نزد یک تر