من ترا . . . .

من ترا می خواهم  ، من ترا می خوانم

ای دریا ، ای موج سرکش ، ای هستی وجود

ای بظاهر همه تندی همه خشم

وبدل ،  امن گاه صدف ِ مروارید

گرم وآرام و پرشور و حیات

                ***

  همچو  صدفی  درقعر وجود

که به اشگ شب و لبخند سحر دل بند د

به تو همچون خورشید

وبه هر قصه عشق که بگویی بادل

چو نفس ، پای بند م بهر حیات

                ****

روزگار من

مستی زمزمه ای عاشقانه

گرمی حس جریانی پر طپش

عمری در وحشت بود و نبود

پنهان پشت پرده ، اسیر بودن در پرده

مرگ هزاران لذت کوچک

امانت داری از امان تن و ذهن خویش

عاقبت شبی بی اراده من، اجبار

درپس پردهِ رنگ و لعاب

نماد وجودم، بکارتم را

مردی در تلخی یک هم خوابگی

با لبخند و غرور. . .

با شرم از دردی یادمان

به سرور نشست و با خود برد

چه حماقت مظلومانه ای به دوش دارد

این امانت داری ازپرده نمایش ما

انوشه گلبن **بهمن92

مرگ وازه

بگذار همه واژه های نو

بمیرند درون ذهن منجمد

بگذار همه لغتهای پرمعنا

گورشوند درون کاغذهای مجلد

فایده اش چیست ؟

همان بهتر سکوت

همان بهتر خاک خوردن

میان قفس های چوبی و فولادی

وقتی ازگِل خاکشان

هیچ گُلی برسر زندگی نمی زنند 

انوشه گلبن *بهمن 92

سکوت ِ فریاد

سکوتت را آهسته تر فریاد کن

مهتاب بیدار می شود . . .

وسایه کش و قوس بعدخوابش

واژه های ذهنم را به رقص می آورد 

روی کاغذ های سفید

پرشتاب از سروکول هم آویزان می شود

شاید این نقاب بی حوصله

گشاد باشد برای سردلتنگی

انوشه گلبن **بهمن92

درد های یک حوا

عقربه دیواری ، عقرب وار نیش می زد

شبِ از نیمه گذشته مرا

مردکِ غریبه

لخت ، کنار بسترم

بی خبراز چرای آنچه فروخته ام

بعد تن خواهی غرق دود سیگار

درتلاطم تصوری دور

به عقربک دیوار نگاه می کرد

بی وحشت زین هم خوابگی ، دگرشب

درحریم همسرو خانه خویش

تکرار غلیظ، فریب  وریا

نجوای دروغین پاکی و صفا

انوشه گلبن *بهمن 92

نسخه پیچ

نسخه عشق و عاشقی ام را

نسخه پیچ ، باترس و پنهانی

درون پاکتی با خط قرمز

که چند کپسول هم دلی جعلی

یک شیشه پراز حرف  عاریه

قرصهای فرضی تفاهم

گذاشت و سکوت کرد

نسخه ای مشابه ، پر درد

مخدری برای نفهمیدن

افسوس که دیگر این دردمجهول

استخوان اعتمادم را ربود

انوشه گلبن **بهمن92

یکی بانقاب آدم

گردر باورت، عشق راباورنداری
یاکه درسینه به جای قلب سنگ داری
یاکه از مهربانی وعشق ننگ داری
یاکه بازی چه بودنم را دوست داری

گراززخمه زدنم دل شادی
باورت نیست مرا
یا که از باورم بیم داری
میروم از ذهن تو زخمی لیک
تو بمان تنها میان پیله خویش
باهمان رنگ ها و ریا و تزویر
باهمان نفرت و شک و تردید
که به نام عشق با نقاب فریب
همچو زهری به جانم دادی

انوشه گلبن* بهمن92

سرگشتگی

سرگشتگی ها از ندانستن خود  بود

ازاین سفری که پایانش دوراست

شاید رهگذری عاشق

فانوس در راه گذاشته باشد

گرچه به هیچ مانند شدم

گرچه غبار آلود از عبورها درسکوت

هیچ غمی به دل ندارم از سفر

از سردی هیچ بودن درسکوت

انوشه گلبن* بهمن 92